Stedentripjes Kupang, Jakarta en Medan

Ik moet af en toe zo smilen als ik jullie berichtjes lees, dat ik echt leuk....ik geniet er van...dus blijf reageren!! Dikke pakkerd voor jullie allemaal.

Nou....vooruit...daar gaan we weer...even een stukje terug in de tijd...terug naar vertrek uit Alor richting Kupang.

Vrijdag 11 juni
Na een zalig ontbijtje van gebakken bananen en eigengebakken brood door Neya, zijn we afscheid gaan nemen van iedereen en per boot vertrokken naar Kalabachi voor de rit naar het vliegveld op Alor.
Onderweg op de boot mijn enkel gestoten en op het vasteland dat klote trollykarretje er nog een keertje tegenaan. Niet zo erg zou je denken, is het niet dat ik er 2 grote rode plekken heb zitten die aan het onsteken zijn. Volgens Gilles zijn het muggenbeten waar vliegen eitjes op gelegd hebben of volgens weer een ander zijn het hele kleine spinnetjes die bijten en waar je rare plekken van overhou. Fijn....straks rolt er nog een nest vogelspinnen uit als ik hem nog een keertje stoot of vliegen er hele zwermen poepvliegen uit mijn enkel....helemaal blij met deze informatie en met een fantasie die op hol slaat, stappen we het vliegtuig in richting Kupang.
Op het vliegveld staat Camilo ons al op te wachten en we besluiten na het inchecken toch maar naar een dokter te gaan, want mijn enkel klopt behoorlijk.
We belanden na een aantal adresjes bij een dokter die zo'n slap handje geeft en je je af vraagt waarom hij getrouwd is, want het is toch overduidelijk dat hij op mannen valt...maar goed...laat die man maar even kijken.

"Bent u suikerpatient?"...nee dokter...."ook niet in uw familie?" Nee dokter.(ook al hadden we 170 cola afgerekend op het eiland, ha ha ha, geen suikerziekte hoor)
Toevallig heb ik me daar nog niet zo lang geleden op laten testen...dus laat maar lullen, ik weet dat het wat anders is.
Pikkelulletje was er van overtuigd dat het diabetici-plekken waren, maar na wat gepraat ging ik terug naar het hotel met een antibioticazalf en wat pillen voor de pijn en weet ik veel wat nog meer....ze zijn hier gek op pilletjes...vooral in allerlei kleurtjes en die je met heel veel moeite uit de verpakking krijg. Kosten 350.000 IDR, zonder bonnetje natuurlijk, ha ha ha, ook al vroeg ik daarom....nee...geen bonnetje. Nou praat je over nog geen 3 tientjes....en we waren het zat, dus wegwezen.

's Avonds in een Indonesisch restaurant wezen eten, Nelayan, op advies van Junko, onze duikvriendin. Heerlijk gegeten....echte lokale hap....voor een euro of 8, inclusief cola.
Een grote groep mensen die daar zaten te eten, kwamen nadat zij klaar waren even een praatje met ons maken....gewoon spontaan....dat is zo leuk daar. Opa met zijn vrouw en (klein)kinderen....de lieverds!
In het hotel aangekomen hebben we wat slaappillen genomen en heerlijk geslapen.

Zaterdag 12 juni
Vroeg uitgecheckt en op het vliegveld krijgen we te horen dat er 2-2,5 uur vertraging is. Dat is niet zo erg, want het vliegtuig waar Jean-Marie en Kika mee vliegen gaat zo landen en zo hebben we de mogelijkheid nog even met hun gezellig te praten. En zo vliegen de uren toch snel voorbij en is het gezellig. Totaal 3 uur later dan gepland landen we in Jakarta, waar we opgewacht worden door een albino indo en een chauffeur. 13 miljoen inwoners in Jakarta, en wij krijgen hem, zegt Sander lachend. Mooie kereltje is het en hij weet veel te vertellen over Jakarta en het land.
Wat wel lachen is, is dat het net lijkt of hij zijn bril vergeten is. Als hij op zijn mobiel kijkt, is die mobiel op ongeveer 10cm afstand van zijn gezicht en dan kan hij het nog niet helemaal lezen. Als de chauffeur de auto gaat halen, staat hij te turen waar hij blijft en als de chauffeur er dan is, dan moet ik hem op zijn schouder tikken dat de auto inmiddels achter hem stilstaat. Ohh...echt...daar moesten we zo enorm om lachen (nadien natuurlijk, niet waar hij bij is)
Maar goed, die man had alles keurig geregeld en het hotel ziet er prachtig uit en de kamer ook...9e verdieping, dus ook nog een mooi uitzicht over de stad.
We eten 's avonds in het hotel, waar ze iedere avond een buffet hebben met traditioneel Indonesich eten...wil je dat niet, dan hebben ze a la cart. Maar echt, het zag er fantastisch uit en we hebben heerlijk zitten smullen. En dan het toetjesbuffet.....whhhaahhhh...ik werp mezelf er haast in....zoveel lekkere dingen staat daar voor het grijpen. Maar als je zo lekker zit te eten, dan zit je voordat je aan je otetjes begint....snik....VOLGEVRETEN...en kun je maar een paar hapjes binnen krijgen, ha ha ha.

Teleursteling bij de bar....geen Bailey's....behalve met pepermuntsmaak...jakkes. Dan maar naar de kamer en met een slaappilletje (geregeld bij die dokter in Kupang) een goede nachtrust tegemoet.

Zondag 13 mei
's morgens is mijn enkel minder dik en de wonden zien er iets minder vurig uit. Na een heerlijk ontbijt wat Betadinepleisters gehaald om erover heen te plakken, want anders komt er tijdens het lopen door de stad smerigheid in.
We belanden in een giga groot winkelcentrum, wara je je ogen uitkijkt. Luxe artikele, strakke winkels Prada Guicci enz zijn vertegenwoordigd....maar ook Esprit, Nike, Adidas enz. Schoenen, kleiding, sieraden in overvloed, en de blingblingfactor ligt erg hoog bij de juweliers.
De supermarkt is altijd onze favorite plek om doorheen te lopen. Ook hier is hij enorm groot en zie je de mmest bizarre dingen te koop en ziet alles er picobello uit. We zien zelfs perzikdonuts uit America liggen....dat zijn perzikken in de vorm van een donut...hoe verzinnen ze het!
Sander heeft inmiddels ook Starbucks ontdekt (dat roep ik al jaren)en rent bijna naar binnen voor een Frappucino caramel....en ik mocca...jammie....dat is nu iedere dag, ha ha ha.
Na de grote shoppingsmalls lopen we de stad door, terug naar het hotel, wat een behoorlijke wandeling is, maar wel erg leuk, omdat je onderweg van alles en nogwat meemaakt.
Hij laat onderweg zijn korte broek nog even repareren voor 30 eurocent en onderweg zie we een trein die onder het viaduct door komt en waar iedereen uit de trein hangt en zwaai en mensen die tussen en naast de sporen lopen of met hun was bezig zijn....geweldig!!

Terug in het hotel zijn we versleten van het wandelen en de warmte en bestellen we luxe via roomservice en vallen we tevreden in slaap.

Maandag 14 mei
Na het ontbijt met allerlei heerlijkheden pakken we een taxi naar de haven in Jakarta: Sunda Kelapa. We lopen daar rond en kijken onze ogen uit. Grote houten schepen liggen aan de kant en worden voorzien van voorraad. Zakken met cement komt het meeste voor en je ziet de havenarbeiders met die krote zakken op hun rug over planken het schip op lopen vanaf de vrachtwagen en alles stapelen. Soms denk je dat er niets meer bij kan op zo'n schip....oh ja hoor...daar komt nog een vrachtwagentje aan met grote stapels dozen water...dat kan er ook nog wel bij. Het is er bloedje heet en we zweten ons rot, maar het is hier zo'n bijzondere plek....we genieten met volle teugen. We worden natuurlijk vaak aangesproken "where are you from", "what's your name" enz enz. en als we dan in het Indonesisch terug anwoorden vinden ze het helemaal geweldig. En als zij dan volop terug praten in hun eigen taal, schieten wij weer in de lach...halloooo...we spreken maar een heel klein beetje indonesisch.

Terug in het hotel ons opgefrist en rustig aan gedaan en vervolgens zijn we naar de bioscoop gegaan. We hebben daar de film Oceans gekeken, die erg mooi was op het grote scherm. Verder door het winkelcentrum gelopen, nog een paar nieuwe teenslippers gekocht, want de mijne waren 'overleden'. Natuurlijk nog even Starbucks en in de enorme supermarkt nog wat lekkere dingen voor gewoon even tussendoor. (kilo's zijn er bijna weer aan hoor)

Dinsdag 15 juni

Vroeg uit de veren en vertrokken naar de dierentuin.....het is een enorm park, met een vleugje efteling en een vleugje kermis en verder veel, heel veel eettentjes. Olifanten, Kokodovaranen, Orang Oetang etc.etc. en alles is levendiger dat in ons land, zelfs de krokodillen bewegen, ha ha ha.
Na de middag breekt er een onweersbui los en haken we af. Ik duik inmiddels verkouden door de airco mijn bed in en kom daar ook niet meer uit tot we 'savonds nog even een mall opzoeken, want daar valt van alles te beleven. Frappu gescoord en slapen maar.

Woensdag 16 juni
's morgens in bed gebleven vanwege de verkoudheid en mijn benen worden ook steeds erger. Het vuil loopt er uit en ik wordt er een beetje moedeloos van. Ik ga 'smiddags bij een vrouwelijke dokter op bezoek die zegt dat mijn monden geinfecteerd zijn en ik krijg pillen mee voor de infectie en voor de pijn. Ik mag geen pleisters gebruiken, de wonden moeten open blijven en kunnen drogen.
's avonds eten we bij de pizzahut en gaan we weer op tijd naar bed, want morgen vliegen we naar Jakarta.

Donderdag 17 juni

In Jakarta aangekomen, gelijk in een taxi gestapt en naar Frank en Erna gereden, die volop in de organisatie zitten voor de bruiloft. Een enorme tent is er opgezet....een hele chique en we bekijken hun huis (mooi!!!) en eten wat mee. Ik krijg van Erna een goed adres van een kliniek, waar ik voor het slapen gaan nog naar toe wil, want ik ben niet gerust op mijn wonden.
Daar aangekomen mag ik gelijk aan het infuus (totaal 3 uur) met antibiotica en worden mijn wonden schoongemaakt en krijg ik nog een spuit in mijn kont. Rust....geen duikpartijen en terugkomen om de wonden schoon te laten maken is wat ik te horen krijg. Ik krijg nog extra antibiotica mee en voor nog meer dingen en moet morgen zelf mijn wonden verzorgen, rusten en zaterdag weer terug naar de kliniek voor inspectie en wondverzorging.
Ik voel me kut....echt kut...maar aan de andere kant wel gerust, omdat het volgens de arts een allergische reactie is op een insectenbeet. Er zitten geen eitjes in de wonden en het zijn ook geen spinnenbeten.
's nachts val ik als een dood vogeltje in slaap.

Ik blijf even met mijn verhaal tot hier, want over een uurtje moeten we ons melden op het diner met de familie van Frank en Erna....maar inmiddels vole ik me al beterder....de pijn is een stuk minder en de rest moet langzaamaan beter gaan genezen. FF rustig aan.
Zo...geen zorgen....ik probeer voor het vertrek naar Gem Island de site nog bij te werken...want daar lukt dat niet (geen internet!!!), dus ben ik pas 2 juli weer in de bewoonde wereld wat betreft internet.

Lieve allemaal....groetjes uit Jakarta....wacht niet bij de brievenbus op een kaartje, want ook hier kan ik geen leuke kaarten (helemaal niet by the way) vinden.

Zo...nu ga ik afsluiten.....ik moet me straks gaan volvreten...want voor indonesische mensen is eten heel belangrijk.

SATE!!!!!!!!

xx aggie