Namaste vanuit KTM

Lieve allemaal,

Vanuit Kathmandu het eerste reisverslag, ook al hadden we nu in Pokhara moeten zitten. Waarom weer in KTM? Dat lees je verderop.
Het weer is hier prima, op wat onweersbuitjes na.

Ik ga maar gelijk aan de slag, want ik heb zoveel te vertellen wat betreft alle belevenissen tot nu toe.

Donderdag 13 mei
Vertrokken vanuit Groesbeek, waar we nog net konden zien hoe de moeder van Laki gedekt werd door (waarschijnlijk) de vader van Laki. Er liepen 3 katers te flirten met de mooie dame en het is maar waar afwachten welke kater het beste zaad heeft. Gerard en Gerda hebben ons keurig afgeleverd in Dusseldorf en na een snelle incheck en eine tasse kaffe zijn we de douane doorgeslipt, op weg naar de gate to Nepal (met 2 tussenstops). Terwijl we met het vliegtuig aan het taxieen waren, zagen we twee mensjes enthousiast zwaaien en ja hoor....dat waren Gerard en Gerda, ha ha ha, erg leuk om te zien. Tijdens de vluchten weer voldoende entertainment en lamscurrysmurrie als vliegtuigvoer.
Na een lange reis kwamen we aan in KTM (Kathmandu)en 5 minuten later zet de taxi ons af in hotel Dwarika's. Zooooo....mooi!!! Een lieve jongedame brengt ons naar de kamer en als ze een deur opent, denk ik nog dat we langs een spacentrum komen, maar nee hoor, dat is onze badkamer. De kamer is waanzinnig mooi, met allerlei oude details en een zalig hemelbed. Is this our room vraag ik nog beduusd en ja hoor....niet te geloven, maar dit is onze kamer. Helemaal geweldig, hier vermaken we ons wel.
's avonds eten we allebei een Marokaanse hamburger, tja, je bent tenslotte in Nepal ;-) en lopen we daarna wat door de straten om het hotel om de sfeer te proeven.

De volgende dag gaan we met onze gids naar (topkerel) een tempel in Dakshinakali waar een offerdag is voor de gewassen. Mensen offeren daar een kip, geit of eend of als ze vegetarisch zijn kokosnoten en andere groenten aan de god Kali. De rit brengt ons de bergen in en onderweg valt al direct de bedrijvigheid van de mensen op.Iedereeen is wel iets aan het doen. Ook zie je bussen volgeladen met mensen en als het niet meer past gaat men bovenop het dak zitten.
Bij aankomst zien we een enorm lange rij mensen staan, die hun offer komen brengen in de tempel. We lopen de trappen af en mogen dicht bij lopen en rondkijken. Onze gids regelt dat we op een paar meter afstand komen van de slachting. De prietser snijdt aan de lopende band met een mes (een Khukri) de keel door van de kippen en de geiten en giet het bloed over de wand waar het zesarmige beeld van Kali zich bevind. De beesten stuipen nog wat of fladderen heftig met hun vleugels, terwijl ze al dood zijn. De priester zit onder hetbloed door de aders die leegspuiten en verzamelt de koppen om ze later weg te gooien. Wat daarmee gebeurd weten we niet, maar verderop worden de beesten in stukken gehakt voor het feestmaal van de familie. We schieten nog wat foto's en fimpjes, want al die kleuren van sari's is zo mooi, jammer dat de geur van wierook etc. niet meegefilmd kunnen worden.
We lopen weer terug naar de auto en rijden door naar een klein dorpje verderop, wat er nog traditioneel uitziet.

Soms ga je terug in de tijd, zo ook hier. Prachtig houtsnijwerk en rode bakstenen huizen, met straatjes van klinkers of platte stenen. Je kent direct zien waar de slager van het dorp zit, volg de zerm vliegen maar! Op een veldje spelen kinderen voetbal en zitten oude mensjes met elkaar te kletsen. Iedereen kijkt je glimlachend aan en groeten je met een Namaste.

Onderweg naar KTM komen we een oude vervallen betonfabriek tegen, waar Sander graag even een kijkje wilt nemen. Het is verboden toegang, maar onder het mom van ' ik moet even pissen', loopt hij toch een stukje het pand in. Ik wacht een beetje jaloers aan de weg met de gids. Hij heeft in de 12 jaar dat hij gids is nog nooit deze stop gemaakt, ha ha ha. Sander komt enthousiast terug en laat prachtige foto's zien van machine kamers en werkschoenen die daar nog steeds staan en onder een dikke lag stof zitten. Jammer dat we niet langer mogen en kunnen blijven.

Na een bezoek aan de Batimatibrug rijden we door naar een ander drop waar een prachtige tempel en stoepa te vinden is. Buffelschedels hangen aan de muur, na offering en de mensen zitten met de hele familie lekker te eten in de schadum van de tempel. De sfeer in zo'n dorpje is heel rustig en sfeervol en nogmaals: alsof je terug in de tijd bent gegaan.

Terug in het hotel eten we wat en frissen we ons op om naar Pashipatinath te lopen. Dit ligt op 15 minuten afstand van ons hotel en daar worden mensen uit Katmandu gecremeerd langs de rivier. Dit gaat aan de lopende band (KTM heeft zo'n 3 miljoen inwoners, dus ook niet zo gek) Een verbranding duurt 3 uur en er wordt zo'n 350 kilo hout voor gebruikt. Het stikt er van de apen en het stinkt als een standaard Brabantse BBQ. Ook lopen er veel mannen rond die je gids willen zijn (opzouten!!) en Sadhu's die je kunt fotograferen voor een (klein) bedrag. De rivier staat zo goed als droog, want de regen moet nog gaan vallen (hopelijk als wij al weg zijn) en de rivier ziet er dan ook uit als een grote afvalberg van kleding, houtresten, plastic en weet ik veel wat nog meer voor troep. Kinderen lopen daar in te zoeken naar wat kostbaarheden of mogelijk vinden ze een mooie sari van een dode, die ze na een wasje weer kunnen verkopen aan wat domme toeristen, ha ha ha. (Laat die sari voor mij maar zitten)
Het was allemaal erg indrukwekkend en we besluiten morgen nog een keer te gaan, want een kort bezoekje is veel te weinig.
In het hotel drinken we 's avonds een paar glaasjes Bailey's en kruipen op tijd onder de wol, want sander gaat morgen zijn eerste Yogales krijgen om 07:00 uur.

Zondag 16 mei.
De yogales van Sander vond plaats op een dakterras van het hotel en in de buitenlucht. Allerlei houdingen, van vogelnestje tot aan de brul van de tijger. het was leuk om te zien. De Yogaleraar is een klein mannetje die enorm lenig is en daarom is het leuk om te zien dat er 2 westerlingen staan te stuntelen, maaarrrrrr...wel enthousiast zijn. En daar gaat het om. Terug in de kamer natuurlijk weer een hoop gekerm van Sander, want die heeft spieren gebruikt, waar hij het bestaan niet eens van af wist, ha ha ha.
Tijdens het ontbijt hadden we er een hoop plezier om en na een grappige opmerking van mij schiet de melk bij Sander in het verkeerde keelgat en proest het over de tafel en richting het raam rond. Allebie de slappe lach, dat het meisje van de bediening bezorgd kwam vraten of alles wel goed ging. Oh wat een lol.

Na het ontbijt naar Thamel gegaan, waar we Durban Square gingen bezoeken. Veel rommel te koop onderweg, maar ook mooie dingen. Klankschalen, koperen beeldjes, kleding, wandkleden etc. Bij Drban Square werden we weer behoorlijk lastig gevallen door mannen die je gids willen zijn, dus maar snel de steegjes ingevlucht, op zoek naar het echte leven in KTM. Daar zie je van alles, maar dat is te veel om allemaal op de schrijven hoor....ik heb nu al een lamme arm. Op tijd weer terug naar het hotel, waar Sander is gaan zwemmen in het zwembad ik heb in de kamer heb lopen keutelen. Rond 5 uur weer terug gegaan naar de plek waar de mensen gecremeerd worden en omdat de zon rustig aan onder ging, was het licht prachtig en werd alles nog magischer. Deze keer een hele crematie bijgewoond, alle rituele gevolgd. Sander heeft zo'n 15 minuten achter elkaar staan filmen en als je interesse hebt, kun je4 het filmpje een keertje komen kijken als ik thuis ben.
wat wel erg grappig is om te vertellen: gisteren zagen we een man op straat liggen zonder benen. Het leek net alsof hij daar neegegooid was, en dat ze hem aan het einde van de dag weer op zouden pikken. Bakkie voor het geld ernaast en cashen maar. Nee, echt, het was heel warm en het totaalbeeld was indrukwekkend en zielig. Sander vond het zo erg, dat hij op de terugweg een andere route wilde pakken om die man niet weer te zien.
Vandaag zagen we hem weer liggen en op de terugweg zei Sander dat we dat vast moeten leggen op een foto, want het was te bizar voor woorden en dan betalen we hem voor die foto (ha ha, ziek he) Affijn, we lopen terug en zien die man niet meer liggen, maar wel een kerel zitten. En ja hoor, dat is diezelfde man, die is kunstbenen aan het aantrekken en zit met een 'frisse' kop flink te ouwehoeren met 1 van zijn medebedelaars. En natuurlijk...als hij ons in beeld krijgt gaat dat hoofd van hem weer op standje ' triest' en komt het handje tevoorschijn van ' centjes, centjes, want ik ben zo zielig'. Te laat meneertje, nu krijg je geen duppie. Ha ha ha, nee....echt....je kunt daar aan alle zielige mensen blijven geven....maar dit was zo lachwekkend omdat het ons echt geraakt had.Gefopt!

Maandag 17 mei
Vanmorgen de formule 1 van Nepal gestopt met 4 diacurepillen en gewoon mee met de taqxi en gids naar Bakhtapur. Unesco werelderfgoed (of zoiets). Sommige straatjes zijn zo primitief, daar ligt stro op de grond en lopen er kippen geiten rond en zie je vrouwen met bakjes in de waterput water naar boven halen en kinderen spelen op straat. De kinderen zijn hier zo mooi....van die prachtige ogen en op de schooltjes hoor je ze zingen of versjes opzeggen.....erg lief. De huizen zijn ook hier van rood baksteen en met veel, heel veel oud houtwerk. Wasgoed hangt te drogen, vrouwen wassen hun haren op straat en overal waar je kijkt zie je wel een kleine stoepa of tempel opduiken. Het ene plein is nog mooier dan de andere en gluren we af en toe ergens naar binnen en genieten van alles wat we zien. Soms zie je dingen die je verbeelding op hol laten slaan, zoals bij een groot groot koninklijk bad, nabij een tempel waar we nie inmochten (the golden gate). Dat was zo sfeervol, dat je in je verbeelding de vrouwen in gekleurde sari's en al kwebbeld met andere vrouwen langzaam hettrapje af zag lopen om zich te baden in het groene water, omgeven door allerlei Cobrabeelden, om hun te beschermen tegen het kwaad. Echt indrukwekkend. Na Bakhtapur doorgereden naar een plek waar we de Himalaya's konden zien, maar helaas was het te bewolkt. In een dorpje Dhulikel wezen kijken, waas Sansjeeh (onze gids) ons weer op zijn gemak alles uitlegde en ons de mooiste dingen heeft laten zien.
Terug in het hotel heeft Sander heeft laatste koperen beeldje gekocht die ik ook wilde hebben....de kleir!!!(maar gelukkig kregen ze ze 2 dagen later weer binnen) In de avond weer heerlijk gegeten en Bailey's na...on the rocks of in de koffie.

Dinsdag 18 mei.
Sander weer een yogalesje rijker, ondanks de spierpijn en ons klaargemaakt voor het bezoek aan de kloosters van Bodnath.
Heel veel Tibetanen en monniken op deze magische plek. De mensen lopen 3x om de stoepa (of schrijf je nou Stupa?) heen en draaien met hun handen de prayerwheels rond. Toen we net op de eerste laag van de stoepa stonden brak de hemel open storte het met bakken uit de lucht. Snel een plekje zoeken om te schuilen en in een ruimte beland waar 2 enorme prayerwheels staan waar de mensen omheen liepen. Indrukwekkend om te zien hoor.....en het geluid van die bel er telkens bij dringt diep in je door. Na de regen lopen we weer naar boven en zien tientallen monnikken verzamelen om te bidden voor de slachtoffers van de aardbeving in Tibet. Prachtig en om te zien en het mompelende geluid maakt het af.
Nadien komen we in een klein restaurantje een wat oudere dame ui Canada tegen die in een weeshuis voor kinderen engelse les geeft. We hebben een heel leuk gesprek en het is jammer dat we weer afscheid moeten nemen. 's avonds maken we onze koffer in orde, want morgen vliegen we naar Pokhara.

Woensdag 19 mei.
Vanmorgen met pijn in ons hart afscheid genomen van Dwarika hotel....wat een bijzondere plek om te logeren. We nemen afscheid van onze gids, die lieverd! en vliegen met Buddha Air naar Pokhara. Daar aan gekomen pikt een taxichauffeur ons op om naar het Fulbarihotel te brengen. Onderweg hobbel de bobbel, op het weggetje naar het hotel zelf en ik zie Sander zijn gezicht al betrekken. De tuin en het hotel ziet er prachtig uit en je hoort alleen maar vogels kwetteren in de bomen, adelaars schreeuwen in de lucht en pauwen in de tuin roepen.
Bij de receptie zit een ongeinteresseerde vrouw ons in te checken en een eng mannetje brengt ons naar de kamer. We zaten nog even in de lounch, want ik was wel aan een peukkie toe en dat duurde dat enge mannetje te lang! Affijn, de kamer was echt TE gedateerd en ik zag al wat spots op de sprei van het bed. Brrrr....en we keken elkaar aan en dachten allebie hetzelfde 'dit gaat het niet worden'. De stilte in het hotel....de afgelegen plek....de ongeinteresseerde mensen....de muffe kamer....en de smerige hitte in de kamer, terwijl de airco op 10 stond.....nee...dit komt niet meer goed. We zijn nog even buiten een stuk gaan lopen en we hebben nog geprobeerd op internet een andere optie te zoeken, maar we mistte de energie van Kathmandu!!! Die drukte...er is nog zoveel te zien daar...wat doen we hier!?

Sander heeft Sansjeeh gebeld en die heeft geregeld dat we om 15:15 uur weer terug konden vliegen naar Kathmandu. We waren zoooooo blij.
Dan nog even een paar acteurshots van Sander bij de receptie om uit te checken (hij verdient een oscar!!) en buiten wachten op onze taxi. Wegens persoonlijke omstandheden moeten we terug naar Kathmandu.... ja ja...maar we liegen dan toch niet? En wie begrijpt ons daar? Alles is al betaald en wij gaan terug naar ons vorige hotel??!

De vlucht met Yetti air was super! We zaten helemaal achterin...10 rijen maar...en hebben een hoop pret gehad tijdens de vlucht. Op KTM stond onze lieve Sanseeh ons op te wachten en naar Dwarika's terug te brengen. Daar wachtte ons weer een warm welkom en kregen we dezelfde kamer toegwezen.....het was of we niet weggeweest waren!! Home seat home. Nu gaan we weer heerlijk genieten.
's avonds super lekker gegeten en wat extra Baileys aqchterover geslagen om dit te vieren.

Donderdag 20 mei.
Gisteravond een smsje gekregen van Monique dat de laatste broer van mijn vader is overleden. Dat haalt weer verdrietige herinneringen op en moet ook veel aan mijn neef Wim denken die er nu alleen voorstaat. Ik kan er niets aan veranderen en Monique gisteren gebeld om te vragen of zij een brichtje wilt sturen om door te geven dat ik na mijn vacantie zal langsgaan.
In dit land van spirualiteit zal ik een kaarsje voor hem branden.

Sander is vanmorgen ziek wakker geworden, dus die ligt nu met een paar diacure op bed en vanmiddag gaan we terug naar Bodnath om die Canadeese vrouw weer op te zoeken, om te vragen of we een dag met haar mee mogen.
Ook hebben we een afspraak gemaakt met onze gids om een klooster in de bergen te bezoeken. Dus nog erg veel te beleven hier in Nepal.

Het is een behoorlijk lang verhaal geworden....het toetsenbord ziet er hier iets ander uit en is ook vrij stroef, dus ik hou er mee op en ga even bij mijn patient kijken.

Trude: er is een klein enveloppie met wat leuks naar je onderweg.
Gertie: Ik heb gisteren tigershrimps op...die waren groot!!!!! En lekker.
Moos: hele dikke pakkerd en ook voor ons kleine meneertje Laki.
Willeke: alle witte plekjes bruin geworden? Hopelijk zit de aswolk je dwars en kun je nog niet terug naar huis, ha ha ha.

Nou....1,5 uur verder...ik kijk later wel of ik nog een foto kan toevoegen.....en ander...tot eenvolgende keer.

Heel veel liefs en NAMASTE vanuit nepal.

Aggie en Sander